Volg ons op Facebook

Walaw

Economie

Leiderschapsrace in Atlantisch Afrika: tussen convergerende ambities en geopolitieke rivaliteit

09:34

Zoom

In een tijd waarin geopolitieke scheidslijnen opnieuw worden getrokken, ontpopt Atlantisch Afrika zich tot een steeds meer begeerde strategische ruimte. Drie Afrikaanse mogendheden – Marokko, Nigeria en Zuid-Afrika – positioneren zich als belangrijke spelers in een dynamische, veelzijdige strijd om invloed.

Van deze landen ontwikkelt Marokko een coherente regionale visie voor Atlantisch Afrika, gebaseerd op proactieve diplomatie en een brede samenwerkingsstrategie. Deze positionering is gestructureerd rond drie assen: het versterken van bilaterale relaties, het uitbreiden van economische partnerschappen en het aangaan van multilaterale samenwerking op basis van solidariteit en gezamenlijke ontwikkeling.

Het doel is om politieke blokkades en regionale verdeeldheid te overstijgen door het potentieel van de Atlantische kust te benutten als hefboom voor continentale integratie. Deze ambitieuze aanpak ondervindt echter concurrentie van andere mogendheden op het continent, die hun eigen agenda's nastreven.

Nigeria is voorstander van een soevereine strategie gericht op veiligheid in de Golf van Guinee en energie-autonomie, terwijl Zuid-Afrika streeft naar een evenwicht tussen zijn belangen tussen de Atlantische en de Indische kust in een complexe geopolitieke context.

Ondanks deze verschillen bestaan er convergenties tussen deze drie actoren op belangrijke gebieden zoals maritieme veiligheid, infrastructuurontwikkeling en energie-integratie. De logistieke as die Tanger-Med, Lagos en Durban verbindt, zou dus een krachtige vector voor de Afrikaanse interconnectie kunnen worden, mits aanhoudende juridische en douanebelemmeringen worden overwonnen.

In de energiesector is het gaspijpleidingproject tussen Nigeria en Marokko een concreet voorbeeld van strategische samenwerking, gericht op het verbinden van dertien West-Afrikaanse landen en het maken van Marokko tot een energieknooppunt tussen het Afrikaanse continent en Europa.

Geopolitieke verschillen blijven echter de convergentiedynamiek belemmeren. Met name de Sahara-kwestie blijft een belangrijk twistpunt, dat spanningen aanwakkert en de vorming van een gemeenschappelijk front in internationale fora belemmert.

Geconfronteerd met deze uitdagingen, is er hoop in de consolidatie van regionale initiatieven, ondersteund door een gedeelde politieke wil. Door ideologische verdeeldheid en vastgeroeste standpunten te overwinnen, kan Atlantisch Afrika ernaar streven een centrale speler te worden in de opkomende geostrategische evenwichten.