Beast Games: MrBeasts nieuwe tv-show, tussen controverse en uitbuiting

De nieuwe Amazon-gameshow Beast Games komt met een hoop bagage. Op 26-jarige leeftijd heeft MrBeast meer YouTube-abonnees dan wie dan ook. Hij is de op twee na meest gevolgde persoon op TikTok. Hij heeft zijn naam verbonden aan restaurants, chocolade, speelgoed, kleding en Nerf-geweren. Zijn roem onder jongeren is werkelijk onbegrijpelijk. Kortom, hij heeft televisie veel minder nodig dan televisie hem nodig heeft.

Sinds de show in productie ging, is het echter wat minder geworden. In september spanden vijf Beast Games-deelnemers een class action-rechtszaak van 54 pagina's aan tegen MrBeasts productiebedrijf en Amazon, waarin ze beweerden dat er sprake was van wijdverbreide mishandeling, ontoereikende compensatie en "ernstige emotionele nood, waaronder lijden, angst, angst, afschuw, nervositeit, bezorgdheid, […] bezorgdheid, vernedering en/of schaamte". Beast Games arriveerde gisteren dan ook onder een helse wolk.

Het punt is echter dat een show een schandaal kan doorstaan ​​als het populair is. Iedereen vergat bijvoorbeeld de beschuldigingen van pesten bij Strictly Come Dancing op het moment dat het dansen begon. Nog relevanter: deelnemers aan de realityshow Squid Game: The Challenge van vorig jaar beweerden dat ze zo slecht waren behandeld dat ze onderkoeld raakten. Maar alle controverse verdween zodra de show debuteerde, omdat het goede recensies kreeg en behoorlijke cijfers haalde. Dus de grote vraag is eigenlijk: is Beast Games goed genoeg om mensen de rechtszaak te laten vergeten?

Het antwoord daarop hangt waarschijnlijk af van hoe leuk je MrBeast vindt. Als dat zo is en je geniet van de opzichtige vertoningen van rijkdom die hij regelmatig voor zijn YouTube-kanaal laat zien, dan is dit kattenkruid. Beast Games is in feite YouTube op steroïden. Duizend mensen strijden allemaal om $ 5 miljoen, in een reeks grootse stunts die variëren van het trekken van monstertrucks tot het beantwoorden van triviavragen. Aan de andere kant, als MrBeast nieuw voor je is, vraag je je misschien af ​​waarom iemand een tv-serie heeft gemaakt over een schreeuwende, sluwe man die vastbesloten lijkt om Squid Game te kopiëren.

Vergis je niet, deze serie zou niet kunnen bestaan ​​zonder Squid Game. De parallellen zijn er op het scherm, bijna tot het punt van regelrechte inbreuk op het auteursrecht. Beast Games is een realitycompetitie waarbij een groot aantal genummerde deelnemers dicht op elkaar leven en strijden in verschillende belachelijke uitdagingen om een ​​groot geldbedrag te winnen, dat op een grote stapel in het midden van de kamer ligt. Het enige verschil tussen Beast Games en Squid Game is dat toen je Squid Game zag, je een dystopische satire zag over rijke mensen die entertainment uit het lijden van de behoeftigen wringen. Toen MrBeast het zag, moet je er echter vanuit gaan dat hij de satire niet begreep.

Er zit een wrede meedogenloosheid in Beast Games die echt onverteerbaar is. Overweldigend genoeg nemen de meeste uitdagingen de vorm aan van zelfopoffering, waarbij groepen deelnemers te horen krijgen dat ze niet door kunnen naar de volgende ronde, tenzij een van hen vrijwillig zijn kans op de prijs opgeeft en de show verlaat. De lelijkheid van deze uitdagingen is overweldigend. Er is eindeloos gesmeek en gehuil en volwaardige volwassen driftbuien, en dat allemaal voor een jackpot die ze statistisch gezien waarschijnlijk niet zullen winnen. Hand op het hart, ik kan me geen onwaardiger schouwspel herinneren.

Erger nog, de deelnemers lijken allemaal een deugd te maken van het soort huilende, snotneusachtige huilverhalen die de ergste momenten van The X Factor al die jaren geleden kenmerkten. Deelnemer na deelnemer put zichzelf uit door hysterische argumenten voor zichzelf te bedenken. Ze hebben het geld nodig omdat ze dakloze kinderen willen helpen. Ze hebben het nodig om aan de armoede te ontsnappen. Een man probeert onnodige emoties te wringen uit zijn verlangen om de $ 5 miljoen te gebruiken om de rest van zijn leven een passief inkomen te verdienen. Het is genoeg om je te laten wensen dat de hoofdprijs een dosis basis menselijk perspectief was.

Maar dat levert geen goede televisie op, dus in plaats daarvan blijven we achter met het onverkwikkelijke beeld van 1.000 aandachtstrekkers die zichzelf voor gek zetten voor de grillen van niet alleen een YouTuber, maar een YouTuber die dingen roept als "Iedereen heeft een prijs!", alsof hij een huismerk van een discountsupermarkt is.

Het is waar dat er iets vreemds en meeslepends is aan Beast Games, maar het is op dezelfde manier meeslepend als het openkrabben van een korstje. Het bestaat alleen om ons het ergste van de menselijke conditie te laten zien, zo vervelend mogelijk. Met andere woorden, het was waarschijnlijk niet de moeite waard om voor aangeklaagd te worden.