Sahara: Marokko verstevigt positie in Engelstalig Afrika

Marokko zet zijn diplomatieke opmars in Afrika voort door Engelstalige staten te mobiliseren die traditioneel het Polisario steunden. Geconfronteerd met historische en geopolitieke realiteiten hebben verschillende landen die vasthouden aan separatistische theorieën zich aangesloten bij de internationale beweging die Marokko steunt in zijn streven om de waarheid over de Marokkaanse identiteit van de Sahara te herstellen.

Ghana heeft zich onlangs aangesloten bij de lijst van landen die Marokko en zijn soevereiniteit over de Sahara steunen door de betrekkingen met de zelfverklaarde separatistische entiteit "SADR", de politieke tak van de Polisario-beweging, op te schorten. Het land steunde ook het autonomievoorstel dat Marokko in 2007 indiende als oplossing voor dit kunstmatige conflict.

Met deze belangrijke koerswijziging heeft Marokko opnieuw een diplomatieke overwinning behaald in het bevorderen van zijn primaire nationale zaak. Ghana is al lange tijd een bondgenoot van de Polisario-separatisten, net als veel Engelstalige Afrikaanse landen, zoals Zimbabwe en Zuid-Afrika.

Een groeiend aantal Engelstalige landen op het Afrikaanse continent begrijpt en keurt het autonomieplan van Marokko goed om het regionale conflict over de Sahara op te lossen.

Deze landen steunen Rabat en de oplossing ervan nu als de enige die een einde kan maken aan bijna 50 jaar crisis die een hele regio gegijzeld houdt. In die zin kregen de woorden van de Ghanese minister van Buitenlandse Zaken Samuel Okudzeto Ablakwa hun volle betekenis toen hij het autonomieplan omschreef als "de enige realistische en duurzame basis" voor de oplossing van het conflict.

Deze landen sluiten zich aan bij een wereldwijde beweging ten gunste van Marokkaanse soevereiniteit over de Sahara, zoals dat ook het geval is geweest met grootmachten, waaronder permanente leden van de VN-Veiligheidsraad, het operationele orgaan van de Verenigde Naties en het enige mechanisme voor de besluitvorming over de oplossing van het probleem.

Vóór Ghana kwam ook Kenia uit de grijze zone, "na jaren van ideologisch anachronisme en Algerijnse lobby die ertoe leidden dat het de separatistische milities van Polisario steunde", zoals The North Africa Post opmerkte.

Algerije, van zijn kant de sponsor van het Sahrawi-separatisme, heeft de afgelopen jaren een terugval in zijn strategie gezien en botste met de diplomatieke overwinningen van Marokko. Niet alleen onthulde de anachronistische benadering van deze kwestie de ware motieven van Algiers, maar het land heeft ook talloze tegenslagen geleden op andere terreinen op het internationale toneel, wat heeft bijgedragen aan het falen van zijn diplomatie.

Opgemerkt moet worden dat ook andere Engelstalige Afrikaanse landen Marokko hebben gesteund, zoals Liberia, Zambia, Eswatini en Malawi, met name door consulaten te openen in de zuidelijke provincies van Marokko, terwijl ze ook het autonomie-initiatief onder de soevereiniteit van het koninkrijk steunden als oplossing voor het conflict.

Medio april, na de ondertekening van een Memorandum van Overeenstemming tussen de Ontwikkelingsgemeenschap van Zuidelijk Afrika (SADC) en de zelfverklaarde Sahrawi Republiek (SADR), dat zonder toestemming van de lidstaten was ondertekend, uitten verschillende van hen hun afwijzing en maakten van de gelegenheid gebruik om hun steun voor de Marokkaanse soevereiniteit te herhalen.

Zambia nam stelling door een officiële diplomatieke nota te sturen naar de Marokkaanse ambassade in Lusaka, waarin "ondubbelzinnig" zijn volledige steun voor het Marokkaanse autonomieplan werd bevestigd en de reikwijdte van het door de SADC ondertekende document werd gebagatelliseerd, het "niet-bindend" werd genoemd en het "niet gebonden" was aan de bepalingen van het Memorandum van Overeenstemming.

Lusaka maakte van de gelegenheid gebruik om te benadrukken dat het autonomieplan onder Marokkaanse soevereiniteit de "enige geloofwaardige, serieuze en realistische oplossing" voor het conflict is. Malawi verwierp eveneens het Memorandum van Overeenstemming, maar herhaalde zijn "onwrikbare steun" voor het Marokkaanse autonomieplan om de Sahara-kwestie op te lossen en noemde het een "praktische oplossing".

Deze ferme diplomatieke standpunten markeren een aanzienlijke terugtrekking van deze landen uit de achterhaalde praktijken van bepaalde Afrikaanse staten die het Polisario-separatisme al lang steunen.

Deze hernieuwde steun onder Afrikaanse staten zou de Afrikaanse Unie ongetwijfeld moeten aanzetten tot een standpunt met betrekking tot de aanwezigheid van de Polisario-militie binnen de continentale organisatie.

Opgemerkt dient te worden dat meer dan 113 landen Marokko steunen bij de verdediging van zijn soevereiniteit over de Sahara. Bovendien hebben ten minste 28 landen hun erkenning van de zelfverklaarde Saharaanse Republiek (SADR) ingetrokken of bevroren.