Uitsluiting van Polisario door AU markeert ondergang van Algerijnse diplomatie

Het recente besluit van de Afrikaanse Unie (AU) om het Polisario Front uit te sluiten van bijeenkomsten met internationale partners, is een grote tegenslag voor de Algerijnse diplomatie en de ambities van de separatistische groep. Deze ontwikkeling komt nu Marokko's strategische hernieuwde betrokkenheid bij de AU, na de terugkeer in 2017 na een onderbreking van 33 jaar, het politieke landschap van het continent verandert.

Op 19 juli, tijdens de 45e sessie van de Uitvoerende Raad van de AU in Accra, stemden 52 van de 54 lidstaten in een beslissende stemming voor de uitsluiting van de zelfverklaarde Sahrawi Arabische Democratische Republiek (SADR) van de internationale fora van de AU. De zet onderstreept de afnemende steun voor het bod van Polisario voor een onafhankelijke staat in de Sahara en benadrukt de afnemende invloed van Algerije na tientallen jaren van lobbyen.

Een klap voor de diplomatieke inspanningen van Algerije

Algerije, een fervent aanhanger van het Polisario Front, reageerde verontwaardigd. De Algerijnse minister van Buitenlandse Zaken Ahmed Attaf veroordeelde het besluit en beschuldigde Marokko ervan de AU te manipuleren om een ​​beleid van uitsluiting af te dwingen. Zijn opmerkingen weerspiegelden een diep gevoel van diplomatieke nederlaag, zoals opgemerkt door de Algerijnse politieke analist Oualid Kebir. Kebir wees erop dat het besluit van de AU aantoont dat Algerije er niet in is geslaagd steun te verwerven voor het Polisario binnen het continentale blok.

"Dit besluit houdt in dat alleen lidstaten van de AU kunnen deelnemen aan belangrijke internationale fora", legde Kebir uit, waarbij hij de nadruk legde op de aanzienlijke klap voor de inspanningen van Algerije om de zaak van het Polisario te bevorderen.

De strategische overwinning van Marokko

De uitsluiting van Polisario van vergaderingen van hoge rang markeert een cruciale verschuiving in de houding van de AU ten opzichte van separatistische bewegingen. Deze verandering is in lijn met het pragmatische en diplomatieke realisme dat de VN voorstaat bij de aanpak van het Sahara-conflict. Het Autonomy Plan van Marokko uit 2007, dat een mate van zelfbestuur voor Sahara onder Marokkaanse soevereiniteit voorstelt, heeft aanzienlijke internationale steun gekregen, waaronder goedkeuringen van de VN-Veiligheidsraad, de VS en Spanje.

Sabri Lhou, een advocaat en expert op het gebied van internationaal recht, gaf dit sentiment weer en merkte op dat het besluit van de AU een groeiende consensus tegen separatisme weerspiegelt. "De AU is er nu van overtuigd dat separatisten en meer separatisme de eenheid van de Unie zullen ondermijnen," zei Lhou.

Een historische verschuiving

De herintreding van Marokko in de AU in 2017 maakte een einde aan het langdurige "beleid van de lege zetel", dat Algerije en het Polisario hadden uitgebuit om steun te vergaren tegen de territoriale claims van Marokko. Door zich weer bij de AU aan te sluiten, heeft Marokko deze strategie effectief tegengegaan en gepleit voor eenheid en stabiliteit binnen het continent.

Kebir benadrukte dat de recente stap van de AU een historische verschuiving in haar beleid ten opzichte van het Polisario markeert, dat als een "oprichter" was opgenomen door middel van substantiële financiële prikkels. "De beslissing betekent dat de SADR de noodzakelijke kenmerken van een staat mist en illegaal opereert in Tindouf," beweerde hij.

Implicaties voor de toekomst

De uitsluiting van Polisario door de AU wordt gezien als onderdeel van een bredere diplomatieke heroriëntatie die de positie van Marokko ten opzichte van Sahara bevoordeelt. Deze verschuiving suggereert dat de AU zich nauwer aansluit bij internationale perspectieven die de onafhankelijkheidsstrijd van Polisario als onpraktisch en destabiliserend voor de regio beschouwen.

Terwijl Marokko zijn diplomatieke winsten blijft consolideren, wordt het besluit van de AU gezien als een overwinning voor zijn inspanningen om een ​​uniforme en pragmatische benadering van regionale conflicten te bevorderen. Volgens Lhou geeft deze ontwikkeling aan dat de AU zichzelf heeft bevrijd van de invloed van separatistische agenda's, wat de weg vrijmaakt voor een meer samenhangend en stabiel Afrikaans continent.

Concluderend vertegenwoordigt de uitsluiting van Polisario door de AU van internationale bijeenkomsten een belangrijke diplomatieke triomf voor Marokko en een opmerkelijke nederlaag voor de Algerijnse diplomatie. Deze beslissing onderstreept een bredere trend richting het verwerpen van separatisme en het omarmen van eenheid, wat de evoluerende geopolitieke dynamiek binnen de Afrikaanse Unie weerspiegelt.