Volg ons op Facebook
Frankrijks steun voor Marokko's Sahara-plan daagt Polisario en Algerije uit
In een belangrijke diplomatieke ontwikkeling heeft Frankrijk Marokko's Autonomieplan voor de Sahara onderschreven, waarmee het zich aansluit bij een groeiende internationale consensus die de Verenigde Staten, Spanje, Israël en talloze Arabische en Afrikaanse landen omvat.
Twee experts beweren dat deze stap separatistische ambities ondermijnt. Jamal Ait Laadam, een specialist in Noord-Afrikaanse zaken aan de Chinese Jilin-universiteit, betoogt in *Modern Diplomacy* dat Frankrijks standpunt de wereldwijde scepsis benadrukt ten opzichte van separatistische bewegingen die geen democratische en ontwikkelingsresultaten opleveren.
Druk op Algerije
Frankrijks steun voor Marokko's plan als een "rationeel alternatief" handhaaft de territoriale integriteit van Marokko en bevordert tegelijkertijd het lokale bestuur. Deze verschuiving vormt een uitdaging voor Algerije, dat historisch gezien het Polisario-front heeft gesteund. Ait Laadam merkt op dat Algerije een cruciale speler in het conflict is geworden, waardoor de aandacht wordt afgeleid van zijn binnenlandse kwesties.
Hij benadrukt de noodzaak voor Algerije om onderhandelingen aan te gaan, waarbij Marokko en de VN alle partijen aansporen om terug te keren naar de onderhandelingstafel. De VS en Frankrijk pleiten voor voortdurende diplomatie en verzoening.
Owen Kirby, van het International Republican Institute, wijst erop dat de afnemende steun voor de zelfverklaarde Sahrawi Arabische Democratische Republiek samenvalt met de economische investeringen van Marokko, waaronder een haven van $ 1 miljard in Dakhla, die de regionale handel tegen 2028 moet stimuleren. Deze ontwikkeling is erop gericht om het gebied te transformeren tot een commercieel knooppunt, dat buitenlandse consulaten aantrekt.
Ondanks deze vooruitgang waarschuwt Kirby dat de aanhoudende politieke impasse velen, met name in Algerijnse vluchtelingenkampen, in onzekerheid achterlaat. Hij roept op tot een vooruitstrevende aanpak om ervoor te zorgen dat alle voormalige inwoners profiteren van de regionale vooruitgang.
Beide analisten benadrukken dat wereldwijde steun voor de oplossingsinspanningen van Marokko cruciaal is. De consensus rond het Autonomy Plan biedt een pad naar blijvende vrede en welvaart, en dringt er bij alle partijen op aan om oprecht te onderhandelen.
Ait Laadam concludeert door te wijzen op het belang van het versterken van diplomatieke banden om het conflict op te lossen, zoals blijkt uit de oprichting van buitenlandse consulaten in de regio.