Marokko diversifieert partnerschappen buiten Frankrijk: een doordachte strategie om zijn economische soevereiniteit te versterken

Marokko bevestigt duidelijk zijn wens om zijn economische en technologische partnerschappen te diversifiëren, zoals blijkt uit het recente contract met de Italiaanse groep SITE voor de uitbreiding van het spoorwegnet tussen Kenitra en Marrakesh. Dit contract, ter waarde van meer dan € 140 miljoen, markeert een strategisch keerpunt in het Marokkaanse infrastructuurbeleid. Dit hogesnelheidsspoorproject is niet alleen een ambitieuze technologische uitdaging; het belichaamt ook de wens van het koninkrijk om zich te bevrijden van zijn historische afhankelijkheid van Frankrijk op het gebied van de spoorwegsector.

Frankrijk speelde decennialang, via zijn industriële gigant Alstom, een vrijwel exclusieve rol in de ontwikkeling van het Marokkaanse spoorwegnet, met name met de eerste TGV-lijn tussen Tanger en Casablanca. Vandaag de dag hanteert Marokko een opener en evenwichtiger aanpak, gebaseerd op multilaterale partnerschappen die de ambitie weerspiegelen om zijn soevereine, moderne en strategische rol op het internationale toneel te bevestigen.

De keuze voor de SITE Group, in samenwerking met andere Europese bedrijven zoals GCF (Generali Costruzioni Ferroviarie), illustreert Marokko's voorkeur voor efficiëntie, prestaties en diversificatie bij de toekenning van grote projecten. Het gaat niet langer om het bestendigen van modellen uit het koloniale tijdperk, maar om het bouwen van bruggen met de meest dynamische economieën in Europa, Azië en andere regio's.

Dit nieuwe evenwicht in technologische allianties maakt deel uit van een bredere dynamiek van economische en diplomatieke soevereiniteit. Als toekomstig gastland van het WK 2030 streeft Marokko ernaar zich te voorzien van infrastructuur die past bij zijn ambities, niet geleid door automatische loyaliteit aan een historische partner, maar door een rationele, open visie gericht op uitmuntendheid.

Door te kiezen voor diversificatie van zijn Europese allianties, geeft Marokko een duidelijke boodschap af: het is niet langer het domein van een buitenlandse mogendheid. Dankzij zijn geostrategische positie, politieke stabiliteit en ontwikkelingsvisie streeft het koninkrijk ernaar een centrale speler te zijn, die in staat is een dialoog aan te gaan op basis van wederzijds respect en een win-winsituatie. Deze transformatie betreft niet alleen de spoorwegsector, maar weerspiegelt ook de algehele herpositionering van Marokko, zowel in Afrika als op het internationale toneel, als een staat die vrij is in zijn keuzes, consistent is in zijn strategie en ambitieus is in zijn toekomstvisie.

Marokko verbindt zijn grote projecten niet langer uitsluitend aan Frankrijk of een andere traditionele mogendheid, maar kiest zijn partners nu op basis van nationaal belang en expertise. Dit is een grote verandering voor een land dat lange tijd werd beschouwd als onderdeel van de "Franse achtertuin".

Door Italiaanse bedrijven of andere Europese en Aziatische partners in te schakelen, kan Marokko technologische monopolies doorbreken en de concurrentie tussen leveranciers bevorderen, wat de kwaliteit en kosten van projecten ten goede komt. Deze openheid voor nieuwe partners verzwakt de relaties met zijn traditionele bondgenoten niet, maar geeft het juist meer bewegingsvrijheid in zijn ontwikkelingsbeslissingen, waardoor het principe van een evenwichtig partnerschap wordt geconsolideerd, met name in strategische sectoren zoals transport en energie.

Deze strategie gaat ook gepaard met verhoogde inspanningen op het gebied van Zuid-Zuid-samenwerking, wat de wens van Marokko aantoont om een ​​onafhankelijke speler te zijn in zijn Afrikaanse en mediterrane omgeving, en niet slechts een volgeling van internationale mogendheden.

Nu het WK 2030 nadert, bereidt Marokko niet alleen de infrastructuur voor dit sportevenement voor, maar ook om zijn positie als logistiek en economisch platform in Afrika, en zelfs als industrieel knooppunt en kruispunt tussen continenten, duurzaam te verstevigen.

Het Marokkaanse plan gaat dus verder dan de economische sfeer: het is een politiek en geostrategisch project dat een geleidelijke overgang inluidt van afhankelijkheid naar gelijkheid, van isolatie naar pluraliteit, en van consumptie naar de coproductie van kennis en technologie.