Volg ons op Facebook

Walaw

Beleid

De Veiligheidsraad bevestigt de Marokkaanse autonomie, Algiers zinkt weg in zijn illusies

Yesterday 16:27

In de stille gangen van de Verenigde Naties hangt een zweem van verandering rond de kwestie van de Marokkaanse Sahara. Op donderdag 30 oktober 2025, van 10:05 uur (New York) tot 15:05 uur (Rabat), bereidt de Veiligheidsraad zich voor op een stemming over de Amerikaanse ontwerpresolutie die een belangrijk diplomatiek keerpunt zou kunnen betekenen in dit kunstmatige conflict.

De door Washington geschreven tekst verlengt het mandaat van MINURSO tot 31 januari 2026 en erkent bovenal voor het eerst dat het Marokkaanse autonomie-initiatief "de meest serieuze en realistische basis" vormt voor een duurzame oplossing. In VN-taal is dit een keurmerk; de wereld sluit definitief het "referendum"-argument en stelt de Marokkaanse soevereiniteit als enige horizon voor een oplossing.

Geconfronteerd met deze ontwikkeling lijkt het Algerijnse regime hulpelozer dan ooit. Na miljarden dollars aan gas te hebben geïnvesteerd in een hopeloze diplomatieke kruistocht, ontdekt Algiers dat het zijn bevolking heeft uitgehongerd om een mythe in stand te houden.

Achter de strijdlustige toespraken en de loze retoriek van "revolutionaire solidariteit" heeft Algiers slechts één ding geoogst: isolatie. Terwijl Algerijnse burgers kampen met tekorten, inflatie en werkloosheid, blijft de regering, met verlies, een zaak financieren die al door de realiteit is veroordeeld.

Marokko van zijn kant boekt vooruitgang. Zijn geduldige en methodische diplomatie heeft een vijandige agenda omgevormd tot een hefboom voor internationale geloofwaardigheid. Invloedrijke hoofdsteden – Washington, Parijs, Londen en Abu Dhabi – juichen nu de coherentie toe van een model gebaseerd op stabiliteit, ontwikkeling en regionale samenwerking. Het Marokkaanse initiatief is niet langer een "voorstel"; het is nu de enige erkende oplossingsmatrix in de internationale arena.

Wat het Polisariofront betreft, het is nu niets meer dan een schim van wat het ooit was, een overblijfsel uit de Koude Oorlog vermomd als een bevrijdingsbeweging, nu alleen nog gezien als een gewapende groep die wapenstilstanden schendt en burgergebieden in Smara en Mahbès bombardeert, aldus het rapport van de secretaris-generaal van de VN. De "zaak" is een voorwendsel geworden, de "revolutie" een politieke winst.

In de wandelgangen van de Veiligheidsraad spreekt niemand meer over een "referendum". Zelfs de terminologie is veranderd; het gaat nu om "pragmatische onderhandelingen" binnen het kader van de Marokkaanse autonomie. Algerije, ooit luidruchtig, is stilgevallen. Het media-apparaat daarentegen valt Frankrijk en de Verenigde Arabische Emiraten aan en beschuldigt hen ervan de Amerikaanse resolutie te steunen. Ironisch genoeg is een regime dat zijn gas naar Europa exporteert niet in staat ook maar één levensvatbaar idee naar New York te exporteren.

Als de tekst zonder veto wordt aangenomen, betekent dit een internationaal groen licht voor Marokko, dat legitiem de consolidatie van zijn ontwikkeling in de zuidelijke provincies kan nastreven op het gebied van infrastructuur, investeringen en bestuur. Omgekeerd zal het duo Algiers-Polisario diplomatiek irrelevant worden.

De wereld is veranderd. Lege slogans voeden niemand meer, rigide ideologieën misleiden ministers van Buitenlandse Zaken niet langer. Dit tijdperk behoort toe aan hen die bouwen, niet aan hen die zichzelf herhalen. Marokko bouwt, terwijl Algerije zichzelf herhaalt. En in deze herhaling horen we de doffe dreun van een regime dat zichzelf uitput, eenzaam, in de woestijn van zijn illusies.