De onverschilligheid van moderne media: menselijke tragedies gereduceerd tot routine

Het wereldwijde medialandschap, met zijn meedogenloze 24-uurs nieuwscyclus, heeft onvoorstelbare wreedheden getransformeerd tot ongevoelige dagelijkse gebeurtenissen. Terwijl oorlogen, bloedbaden en rampen in routinenieuws worden geperst, wordt menselijk lijden steeds meer gereduceerd tot vluchtige koppen.

Terwijl ik aan mijn ochtendkoffie nipte, begon ik de nieuwsagenda voor de dag voor te bereiden. Ik merkte een verontrustende reflex op: met koude afstandelijkheid berichten over oorlogen, massamoorden en natuurrampen aan de line-up toevoegen. Deze schrijnende ongevoeligheid, die zowel bij het publiek als bij journalisten is ingebakken, is een bijproduct van het huidige medialandschap.

Voor degenen onder ons in de journalistiek maakt de constante stroom aan informatie het moeilijk om de omvang van deze gebeurtenissen te verwerken. Terwijl we ons voorbereiden om verslag te doen van de ene tragedie, wacht er een andere op onze aandacht. Dit onverbiddelijke tempo creëert een verontrustende gevoelloosheid voor de pijn en verschrikking om ons heen. Dus, wanneer begon de wereld de voortdurende acties van Israël tegen Palestijnen als routine te beschouwen?

Sinds 7 oktober heeft Israël zijn aanvallen op het Palestijnse volk opgevoerd. Ondanks de voortdurende moordpartijen is de eerste schok verdwenen en de dagelijkse berichten over doden vangen niet langer dezelfde urgente reacties. Israëls aanvallen op Palestijnen zijn niet langer voorpaginanieuws - het is naar de achtergrond verdwenen en opgenomen in de monotone stroom van krantenkoppen. Zijn de media, en bij uitbreiding de maatschappij, onverschillig geworden voor menselijk lijden?

Tegenwoordig is het niet ongewoon om koppen als "34 Palestijnen gedood" te zien die met dezelfde onverschilligheid worden gerapporteerd als een weerbericht. De normalisering van deze tragedies is zeer verontrustend. Deze onverschilligheid reikt verder dan Palestina. Denk eens aan deze recente verhalen die ik zonder aarzelen aan mijn agenda heb toegevoegd:

- Aanval in Zuid-Libanon: 9 doden
- Explosie in kolenmijn in Iran: 50 doden
- Tyfoonramp in Myanmar: 113 doden, 64 vermisten
- Uitbraak van acute encefalitis in India: 153 gevallen, 66 doden
- Overstromingen in Nepal: Meer dan 200 doden
- Hongersnood in Afghanistan: Families verkopen hun dochters

We zijn niet langer geschokt door deze cijfers. In plaats van ons af te vragen hoeveel levens er zijn verloren gegaan, vragen we ons af welke tragedie de krantenkoppen zal domineren. Menselijk lijden is zo alledaags geworden dat de media het binnen een paar uur consumeren en weggooien. Een brute moord op een jong meisje in een afgelegen dorp, ooit voorpaginanieuws, wordt snel vergeten ten gunste van een beroemdhedenschandaal.

Neem bijvoorbeeld de recente brute moorden in Istanbul. Een 19-jarige man, die vijf jaar lang geobsedeerd was door een meisje genaamd İkbal, vermoordde haar en een andere vrouw, Ayşegül, voordat hij Ikbals hoofd afhakte en aan haar familie gaf. Vervolgens sprong hij van de stadsmuren en maakte een einde aan zijn eigen leven. Deze gruwelijke gebeurtenis schokte het land, maar binnen enkele dagen zal het uit het nieuws verdwijnen, slechts een ander verhaal dat wordt vervangen door de volgende gruweldaad.

De media hebben menselijk lijden gereduceerd tot louter cijfers, door doden en rampen te presenteren via koude statistieken. Wanneer tragedies worden behandeld als abstracte figuren, verliezen we ons vermogen tot empathie. Het voortdurende Israëlisch-Palestijnse conflict wordt bijvoorbeeld gepresenteerd als een eindeloze cyclus van geweld, waardoor het verhaal wordt ontdaan van zijn menselijke tragedie. De normalisering van geweld verdooft onze gevoeligheid, wat leidt tot wereldwijde inactiviteit.

Is dit de nieuwe norm voor de mensheid?

De media zijn verre van een passieve toeschouwer, maar vormen actief de percepties van de samenleving. Hoewel journalistiek met de snelheid van de gebeurtenissen mee moet bewegen, kunnen we niet toestaan ​​dat de constante berichten over dood en lijden betekenisloos worden. Elke dood is een tragedie, maar de media van vandaag de dag behandelen ze als routine, waardoor mensenlevens worden gereduceerd tot vluchtige nieuwsitems.

Nieuwe mediatechnologieën, die ooit beloofden de macht ter verantwoording te roepen, zijn in plaats daarvan hulpmiddelen geworden voor het beheren van perceptie. Platforms zoals sociale media, bedoeld om stemmen te versterken, begraven nu berichten over massamoorden onder algoritmen. De wereldwijde verontwaardiging over Palestijnse doden gaat verloren in een zee van concurrerende content, verwaterd door eindeloos scrollen.

Ondanks dagelijkse berichten over onschuldige Palestijnen die worden gedood, blijft de berichtgeving in de media debatteren over wie er het meest lijdt, en mist het punt volledig. Het Palestijnse conflict is niet zomaar een nieuwsverhaal; het is een diepe menselijke tragedie. Toch heeft de herhaling van deze berichten geleid tot een normalisering van oorlog, een acceptatie van het onaanvaardbare.

Terwijl we door nieuwsfeeds blijven scrollen, is de gruwelijke realiteit van massale wreedheden net zo onbelangrijk geworden als de snelheid waarmee we het volgende bericht bereiken. De ongevoeligheid van de media voor menselijk lijden is een van de grootste tragedies van onze tijd.